Küçükken imtihan kelimesini anlamazdım, Rabbimiz bizi niye imtihan ediyor ki diye kendimce dudak bükerdim. Yani “imtihan, sınav” biraz sevimsiz kelimeler ilk bakışta, hep bir gerginlik, sınıfta kalma endişesi barındırıyor gibi içinde. Sonradan anladım ki, imtihan demek “tekamül vesilesi” demek imiş. Yani hepimiz çeşitli imtihanlardan geçerek olgunlaşıyormuşuz. Bir bakıma, kul ve Allah arasında, hadiselerin gizemli bir dili var, bu dili çözenler ârif oluyor, bu dile aşina olmayanlar ise nice bocalamalar yaşıyor. Yaşamak bu manada, herkesin çok özel imtihanlara tâbi tutulduğu eşsiz bir macera, fark etsek de etmesek de hepimiz Allah’a doğru bir yol tutturmuş gidiyoruz, kimimiz kendini aldatıyor, kimimiz meselenin derinliğinin farkında. Hiç unutmuyorum, Abdullah Sert Hocamız bir sohbetinde Mahmud Sami Razamanoğlu Hazretleri’ni anlatıyordu. Sami Efendi’nin 39 yaşında mürşid olduğunu söylemişti. O sırada bana seslenip “Süleyman sen kaç oldun?” diye de sormuştu. “Kırk” demiştim acı tebessümle. “Ooo, bak bir sene geçmişsin” diye latife yapmıştı. Sahiden de düşünüyorum, bizler kırk bir senelik ömrümüzde Hak yolculuğunun neresindeyiz, Allah bilir. Gönlümüzün muradıdır O lakin bu gidişle nereye varırız emin değilim. Bizi bize bırakmasın Mevlamız, imtihan dünyasında yolda kalanlardan eylemesin, ayaklarımızı dini üzerine sabit kılsın, amin. Dualarınızı beklerim, hayırda yarışan kullar olup dünyadaki mazlumlara umut olursak, zalimlere engel olabilirsek, ne mutlu bizlere.