Dün, iki dost kafa kafaya verip
Mazide dolaştık, seni andık.
Anılar sokağınna girip
Sana uğradık, biliyor musun?
O gün, şu gün diye tarih atmadım ama…
Bilesin ki ne aklımızdan çıktın
Ne de kalbimizden.
Ve ikimiz de bir ara sustuk, konuşamadık.
Boğazımıza düğümlenen özlemi
Birbirimizin gözlerinden okuduk.
Sen ne güzel bir insandın be Ziya…
Seni hiç ama hiç unutamadık.
Sadece dualarımızda değil…
Sen, hatıralarımızın
En derin yerindesin.
Sesin kulaklarımızda,
Güler yüzün,
Her daim tebessüm eden hâlin
Hafızalarımızda.
Mütevazı duruşun vardı ya…
Hani bir söze başlarken
Usulca başını eğişin…
İşte hepsi yerli yerinde, aklımızda.
Sadece sen yoksun artık aramızda, be kardeşim.
Bazı yokluklar sessiz olur
Ama içten içe en çok onlar acıtır.
Senin yokluğun da işte böyle:
Sessiz… ama derin.
Ziya…
Her anışımızda
Bir yanımız eksiliyor sanki.
Ve biz, eksile eksile
Seni içimizde yaşatıyoruz.
Nihat Kurnaz. 