Sen daha dünyaya gelmeden heyecanlandım. Dünyaya geldikten sonra, “Baba” diyemeden önce Baba olmanın güzel duygularını yaşadım. İlk kelimeleri hecelemeye başladığında, İlk adımı attığında sevinen, Düştüğünde yanında olan, Elinden tutup kaldıran, Acıyan yerini öpüp okşayan, Acını hafifleten, “Canım babam, aslan babam.” diyerek Kucağına atlayıp, boynuna sarıldığın Kahramanındım. Sen okula başladığında Çantanı değil; yükünü taşıyan, Omuzlarımda büyüyen, Kimi zaman cebimdeki son kuruşla, Kimi zaman dualarımla, Uykusuz geçen gecelerimle... Her zaman, her an aklımda Yanında olan babandım. Yıllar geçti, sen büyüdün. Çıraklık, ustalık, tahsil derken İş hayatına atıldın. Kendi ayaklarının üstünde durmaya başladığında Artık senin gözünde Her şeye karışan, çok konuşan biri oldum. Her cümlemde “Baba ya...” ile başlayan bir tahammülsüzlük, Her tavsiyemde “Yine başladı.” dercesine Yüzünde oluşan hoşnutsuz ifadelerden İncindim. Sana söylemesem de Yüreğime hüzün değdi, üzüldüm. Bu yüzden hep geri durmayı yeğledim. Çoğu kez kendi kendime konuştum. Ama sen ya duymadın Ya da duymazdan geldin. İşte bu yüzden İçimde biraz sessizlik, Biraz burukluk oluştu. Yine de bazen açıktan, bazen gizliden Yanında olmaya devam ettim. Ben babayım... Ve evlat, Vakit dolup o gün geldiğinde Hayatından tamamen çıkıp gideceğim. Boş kalan yerim, yüzü solan Fotoğraflarım Evinde bir kenarda kalacak. Zamanla belki değerimi anlayacak, “Ah be baba...” diyerek İç çekerek yâd edeceksin. Ama bil ki Susturulduğumda bile Hep seninleydim, Dualarımdaydın. Çünkü ben babaydım.   Nihat  Kurnaz .